Profesor Marian Suski
urodził się w Kielcach w roku 1905. Do szkoły podstawowej i gimnazjum uczęszczał w rodzinnym mieście, następnie kontynuował naukę w Korpusie Kadetów w Modlinie pod Warszawą.
Od młodości uprawiał szermierkę. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1932 r. w Los Angeles zdobył brązowy medal w szabli. Startował też w następnych, w Berlinie (1936), ale bez medalu.
Studia ukończył przed II wojną światową na Politechnice Warszawskiej (wcześniej ukończywszy Oficerską Szkołę Inżynierii). Pracował w Biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności, badając nowatorskie w owych czasach techniki łączności bezprzewodowej. Na rok akademicki 1929/1930 wyjechał do Paryża, gdzie studiował w Wyższej Szkole Elektrotechnicznej.
Podczas kampanii wrześniowej w 1939 był dowódcą łączności w Dowództwie Obrony Warszawy, za co odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji Warszawy trafił do oficerskiego obozu jenieckiego (oflagu) w Murnau w Bawarii, gdzie przebywał do końca wojny. Prowadził kursy z podstaw radiotechniki. Udało mu się też zgromadzić trochę części, które posłużyły mu do skonstruowania w konspiracji prostego odbiornika radiowego, który służył jeńcom obozu aż do chwili wyzwolenia obozu przez aliantów. W 1945 z oflagu trafił do służby w II Korpusie WP we Włoszech, zajmując stanowisko szefa remontów sprzętu radiowego.
Następnie wrócił do rodziny do Polski. Skierowano go do pracy na Dolny Śląsk do Dzierżoniowa, gdzie był przez krótki czas dyrektorem Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych (znanej później jako “Diora”). Potem trafił do Wrocławia, gdzie w 1947 podjął pracę na Politechnice Wrocławskiej.
Pracując już na uczelni nie porzucił swojej przedwojennej pasji – szermierki – i w roku 1950 w barwach AZS Wrocław wywalczył mistrzostwo Polski w szabli.
Podczas wydarzeń Marca 1968, wraz z innymi profesorami ówczesnego Wydziału Łączności wziął udział w demonstracjach studenckich. Pomimo licznych osiągnięć naukowych jego bezkompromisowa postawa wobec rzeczywistości PRL spowodowała, że profesurę otrzymał dopiero w 1974. Do emerytury był kierownikiem Zakładu Teorii Techniki Mikrofalowej.
W uznaniu zasług i postawy moralnej profesora, tak w młodości, jak również w trudnych latach PRL, papież Jan Paweł II odznaczył go medalem Pro Ecclesia et Pontifice.
Profesor Marian Suski zmarł w 1993 roku. Został pochowany we Wrocławiu, na cmentarzu przy ul. Bujwida.
Jako wybitny Polak, patriota, mistrz szermierki, naukowiec, wychowawca młodzieży, a przy tym skromny, prawy Człowiek – w roku 2011 został wybrany na Patrona Szermierczej Sportowej Szkoły Podstawowej nr 85 we Wrocławiu.
źródła: Marian Suski „Wspomnienia”, www.wikipedia.pl